2012 թվակականի սեպտեմբերի 12-ին Հրանտ Դինք հիմնադրամը Ստամբուլի Բիլգի համալսարանի Սոցիոլոգիայի ֆակուլտետի հետ համագործակցությամբ կազմակերպել էր «Խտրական դիսկուրսը և լրատվամիջոցների դերը» խորագրով բաց քննարկումը։ Քննարկումը վարում էր Ստամբուլի Բիլգի համալսարանի սոցիոլոգիայի պրոֆ․ Արուս Յումուլը, իսկ բանախոսներն էին քննադատական դիսկուրսի ուսումնասիրության ոլորտում աշխարհի ամենահայտնի գիտնականներից մեկը՝ պրոֆ․ Թյուն վան Դեյքը և պրոֆ. Չարլզ Հազբընդը, ով աշխարհում հայտնի է մեդիայի և էթնիկ բազմազանության վերաբերյալ իր աշխատանքով:
Ատելության խոսքը սահմանելուց հետո, Չարլզ Հազբընդն անդրադարձավ դրա խորքային արմատներին և ատելության դիսկուրսը տարածելու մեջ լրատվամիջոցների դերին: Նա կենտրոնացավ դասակարգային հակակրանքի պատմական կառուցմանն առնչվող խմբային ինքնության զարգացման պատմական հետագծի վրա՝ այնտեղ գտնելով ատելության խոսքի արմատները: Նա հավելեց, որ նույնիսկ եթե ատելության խոսքի հումք կարելի է գտնել պատմական մշակութային ավանդներում, դա բավարար չէ բացատրելու, թե ինչու նման դիսկուրը դեռևս գրավչություն ու արդիականություն ունի ժամանակակից աշխարհում։ Նա հավաստիացրեց, որ ատելության խոսքի հզոր, թունավոր պարունակությունը բացատրելու համար մենք պետք է հասկանանք այս գործընթացում անհատական էգոյի ներգրավվածությունը: Ժամանակակից աշխարհում, որտեղ արագ փոփոխություններ են տեղի ունենում և որտեղ ազգային պետությունն այլևս չի կարող երաշխավորել անվտանգությունն ու կայունությունը, ժամանակի ոգին բնութագրվում է անորոշությամբ և սթրեսով, երբ անհատները զգում են և՛ իրատեսական, և՛ խորհրդանշական սպառնալիքներ: Այս գործոնները, զուգորդված պատմականորեն զարգացած բացասական կարծրատիպերի հետ, հանգեցնում են նման դիսկուրսի լեգիտիմացմանը: Նա շարունակեց իր խոսքը՝ կենտրոնանալով լրատվամիջոցների՝ որպես այդպիսի դիսկուրսը տարածելու հզոր գործիք լինելու վրա: Նա շեշտեց, որ նման դիսկուրսը լրատվամիջոցներում չի հայտնվում «լրագրողական այլատյացության պատահական գործընթացով», այլև քաղաքական տնտեսության տրամաբանական արտահայտությունն է, որը պետք է հասկանալ խմբագրական քաղաքականությունը ձևավորող սեփականատիրության և վերահսկողության օրինաչափությունների միջոցով:
Պրոֆ․ Թյուն վան Դեյքը ներկայացրեց, թե ինչպես են ռասիզմը, ազգայնականությունը, սեքսիզմը և գերիշխանության այլ ձևերը արտադրվում և վերարտադրվում հասարակության մեջ մեդիայի, քաղաքականության և կրթության դիսկուրսների միջոցով: Նա գտնում է, որ «ատելության խոսք» արտահայտության կիրառումը սխալ է, քանի որ այն շեշտում է մարդկային հույզերը, որոնք շատ անձնական են: Ռասիզմը և գերիշխանության այլ ձևերը չեն կարող համարվել ատելության անհատական ձևեր, այլ կապված են խմբային գործընթացների հետ, ինչպիսիք են իշխող և իշխվող խմբերի միջև ուժային հարաբերությունները և հասարակության մեջ գերիշխանության վերարտադրությունը։ Դեյքն ուշադրություն հրավիրեց նորությունների արտադրության գործընթացին, որտեղ միայն գերիշխող խմբերի ներկայացուցիչներին է հղում արվում որպես լուրի աղբյուր, մինչդեռ փոքրամասնությունների խմբերի ներկայացուցիչներն ընկալվում են որպես անվստահելի և կողմնակալ: Նա շեշտեց, որ ռասիստական և սեքսիստական գաղափարախոսությունները ուսուցանվում են դիսկուրսի հանրային ձևերի միջոցով, սակայն դրանք կարող են մերժվել նորից նույն դիսկուրսի միջոցով, ինչը կրթությունը դարձնում է էական գործոն նման դիսկուրսի դեմ պայքարում։
