Ինձ համար պատիվ է Հրանտ Դինքի անվան առաջին միջազգային մրցանակը կիսել Ամիրա Հասսի հետ։ Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Հրանտ Դինք  հիմնադրամին ու մրցանակաբաշխության հանձնաժողովին ինձ այս ընծայով պատվելու համար։ 

Առաջին իսկ րոպեից, երբ ստացա լուրը, մտածում էի, թե այս ընծան ինչ կշռի պատասխանատվության է դնում ուսերիս։ Գիտակցում եմ, որ պայքարի մարդու՝ Հրանտ Դինքի հիշատակին նվիրված մրցանակով ինձ պատվելը կարող է նաև վախ առաջացնել, հատկապես, երբ մրցանակակիրը ինձ պես մարդ է, ում կյանքը մեծապես կերտվել է իր պարտականություններից և այդ իսկ պատճառով նա երբեմն կարոտ է մնացել երջանկության։

Առանց ֆոբիաների ապրել եմ մինչև 35 տարեկանս։ Այդ տարիքից ի վեր, այն պահից սկսած, երբ ձեռքերումս պահեցի իմ ամենասիրելիին՝ աղջկաս, մտածել եմ հետևյալ հարցի վախով՝ «Բա որ իր հետ մի բան պատահի՞»։  Քսաներկու տարի անց, մրցանակաբաշխության հանձնաժողովն ինձ ևս մի ֆոբիա պարգևեց․ վախ անելու մի բան, որի պատճառով մարդիկ իրավացիորեն կտան հարցը՝ «Արդյո՞ք սա այն մարդը չէ, որ Հրանտ Դինքի անվան մրցանակ էր ստացել»։

Վերջին անգամ Հրանտ Դինքին տեսել եմ ճիշտ այն բանից հետո, երբ Վճռաբեկ դատարանը հաստատեց «թրքությունը վիրավորելու» նրա մեղադրանքը՝ ենթադրելով, կամ ավելի շուտ արժանի ուշադրություն չդարձնելով այն փաստին, որ հայտնի փոխաբերությունն իրականում ճշմարտությունն էր։ Գնացի «Ակօսի» խմբագրատուն նրա հետ հարցազրույց վարելու։ Զրույցի ժամանակ ողջ իր էներգիան ծախսեց ինձ բացատրելու, թե ինչու էր անհնար, որ ինքը «թրքությունը վիրավորած» լիներ։ 

Գիտեք, նա այսպես շարունակեց մինչև մեզնից հեռացավ։ Սա էր նաև նրա վերջին հոդվածի թեման․ «Հոգեվիճակիս աղավնական խռովքը»։

Հոդվածում գրել էր․«Ահա վճիռը հրապարակվեց, ու իմ բոլոր հույսերը հօդս ցնդեցին։ Հիմա արդեն մարդու հետ պատահող ամենածանր կացության մեջ էի։ Դատավորը վճիռը կայացրել էր «հանուն թուրք ժողովրդի», և իրավաբանորեն այլևս հաստատված էր «թրքությունը վիրավորելու արարքս»։ Կարող էի ամեն ինչ հանդուրժել, բայց սրան դիմանալն անհնար էր»։

Այս ամենի մասին ինձ հետ հարցազրույցում էլ էր խոսել։ Ըստ դատավորի վճռի՝ Հրանտ Դինքը վիրավորել էր ինձ, իսկ ահա այժմ այս մարդը, որ ամբողջ կյանքը նվիրել էր խտրականության դեմ պայքարին, նստած էր դեմ դիմաց, ցասումից բղավում էր՝ «Ալփե՛ր, եղբա՛յրս, բայց ես ինչպե՞ս կարող եմ քեզ վիրավորել։ Այս ի՞նչ դրության մեջ են ինձ դրել»։

Մարդ, ով պետական ապարատի անարդարությանն ու դաժանությանն է բախվել, կուզեր, որ իր պես մարդ արարածներն իրեն հասկանային։ Իրականում, կուզեր, որ միայն իր աչքերին նայելով իսկ իրեն հասկանային։ Այսպիսի պահերին սեփական դարդերի մասին խոսելը շատ դժվար է։ Բայց նա անդադար կրկնում էր, թե ինչպես էր անհնար, որ ինքը վիրավորեր իր թուրք եղբայրներին։ Երբեք չեմ կարող մոռանալ այդ հարցազրույցը։ Ինքս մի մարդ եմ, որ «սիրում է հասկացված լինել՝ առանց ստիպված լինելու խոսել»։ Հիշում եմ՝ ինչպես էր մեջս կուտակվում զգացողությունը, որ ավելի ու ավելի եմ փոքրանում, երբ տեսնում էի այս դաժանությունը։

Այս անձնական փորձընկալման պատճառով մահվանից առաջ նրա բողոքն այսօր ինձ ավելի շատ է ցնցում, քան նրա անկենդան մարմինն՝ ընկած գետնին։

Այդուհանդերձ, բերեք փակենք այս էջը, եթե կարելի է։ Որովհետև եթե Հրանտ Դինքը լսեր այս խոսքերը, վստահ եմ՝ կասեր․ «Իմ անձը մի կողմ դրեք, պատմեք, թե ինչ եք անում իմ իդեալներին հասնելու ուղղությամբ, որոնց համար ես իմ կյանքն եմ տվել»։

Փա՛ռք Աստծո, առնվազն այս պահի դրությամբ մի պատասխան ունեմ այս հարցին․ «Իմ սիրելի՛ Հրանտ Դինք, քեզ ամենալավը ճանաչող մարդիկ քո ծննդյան օրն ինձ շնորհեցին այս մրցանակը։ Նրանք ասում են, որ այն շնորհում են Հրանտ Դինքի իդեալներին հետևելու համար՝ ի հեճուկս բազմաթիվ վտանգների․․․ Եղբա՛յրս, երբեք չես իմանա, թե ինչքան կուզեի լսել քեզնից, որ դու նույնպես համարում ես, որ ես այս մրցանակին արժանի եմ»։

Բոլորիդ շնորհակալ եմ ներկա գտնվելու համար։