Ես գրում եմ այս երախտագիտության խոսքերը նույն օրը, երբ լուր տարածվեց Անաս Ալ-Շարիֆի՝ Գազայում «Ալ Ջազիրա» թերթի թղթակցի, ինչպես նաև այլ լրագրողների սպանության մասին, որոնք զոհ գնացին ցեղասպանության մասին լուսաբանելու համար։ Նրանք քաջարի վկաներ էին, որոնք զոհաբերեցին իրենց կյանքը՝ պաշտպանելով տեղեկատվության ազատությունը և մարդու իրավունքները, որոնք ամենուրեք պատանդված են։ Ես ինքս ինձ հարցնում եմ, թե ինչ կանեին ինձ նման լրագրողները (վերջիվերջո, ես լրագրող եմ) այդ իրավիճակում։ Արդյո՞ք մենք կունենայինք քաջություն դիմադրելու և դիմանալու ռումբերին, սովին, ծարավին և մեր երկրի լիակատար ոչնչացմանը։

Անասը և շատ ուրիշներ դարձել են դիմադրության խորհրդանիշներ՝ ընդդեմ կործանվող անմարդկային աշխարհի։ Ցեղասպանությունը դրա իրական ապացույցն է, իսկ պաղեստինցի ժողովրդի պայքարը՝ հույսի փարոս խավարի մեջ։
Սա հատուկ մրցանակ է, քանի որ այն նաև բխում է մի ժողովրդի դիմադրողականությունից, որը կրկին ոտքի է կանգնել ցեղասպանությունից հետո: Նրանք ոտքի են կանգնել, վերակառուցել են իրենց համայնքները և կենդանի պահել իրենց մշակույթը: Նրանք աշխարհին ցույց են տվել, որ հիշողությունը կենսակերպ է և արդարության ուղի: Հրանտ Դինքը նույնպես սպանվեց ճշմարտությանը, հիշողությանը և ժողովուրդների միջև համակեցությանը իր նվիրվածության համար: Այդ պատճառով ես կրկին ասում եմ, որ սա ինձ համար մեծ պատիվ է և հայտնում եմ իմ երախտագիտությունը: Սա գեղեցիկ մրցանակ է, քանի որ այն բխում է արմատներից, որը նորից է ծլել։ Իմ խորին հիացմունքն ու հարգանքը ձեզ։

Մենք չենք կարող խաբել ինքներս մեզ։ Մենք ապրում ենք անորոշություններով լի ժամանակաշրջանում, որտեղ սարսափի դևերը դարձել են մեր կյանքի ամենօրյա ուղեկիցները։ Արդյունահանողները բառացիորեն արյուն են քամում երկրից՝ արմատախիլ անելով ձիթենիները օկուպացված տարածքներից, արդյունահանելով կոլտան Կոնգոյի խորքից՝ հենց երեխաների ձեռքերով, այրելով հողակտորներ՝ հանքանյութեր ստանալու համար, և կրակելով նրանց վրա, ովքեր մոտենում են գետերին՝ ջուր վերցնելու համար։ Մինչդեռ կլիմայական փոփոխությունը, մի երևույթ, որն արդեն իսկ մահացությունների և սովի պատճառ է և որոշիչ դեր է կատարում առաջիկա տարիներին մարդկանց միգրացիայի հարցում, ժխտվում է։ Ռասիզմը, քսենոֆոբիան, իսլամաֆոբիան և «ուրիշի» նկատմամբ ատելությունը դարձել են մի տեսակ չար մանտրա, որը խթանում է մահը։ Անմարդկայնացումը տարածվում, ծաղկում է բերրի հողում։ Սահմաններին մոտ մենք լավ գիտենք սա. մենք հասկանում ենք, թե ինչպես է նեկրոքաղաքականությունը կառուցում անօրեն ոլորտներ, ինչպես է այն ընտրում, թե որ կյանքերն են միանգամյա օգտագործման, կյանքեր, որոնք նշանակություն չունեն կլանող և արդյունահանող համակարգի համար։ Սահմաններ, որտեղ մղվում է ցածր ինտենսիվության պատերազմ՝ զոհեր տալով միայն մեկ կողմից, մինչդեռ մեղավորները, մարդասպանները, վայելում են սարսափելի անպատժելիություն։ Սրանք այն տարածքներն են, որտեղ զենք արտադրող ընկերությունները ներդրումներ են կատարել միգրացիայի վերահսկողության մեջ և միգրացիան վերածել են կրկնակի բիզնեսի՝ նախևառաջ տեղահանություն առաջացնելով և անտանելի տառապանքներ ու մահ պատճառելով փախչողներին։ Նրանք սպանում են նրանց կամ թողնում, որ մահանան պարզապես տեղաշարժվելու իրենց իրավունքն իրացնելու ընթացքում։
Աշխարհի նոր վերակացուն, որի անունը նույնիսկ հիշատակելու արժանի չէ, ղեկավարում է մի կայսրություն, որը կառուցվել է ևս մեկ ցեղասպանության վրա: Այս ցեղասպանությունը թիրախավորում է բնիկ ժողովուրդներին և արմատացած է հազարավոր ստրկացված աֆրիկացիների արյան մեջ: Այս անհատը պարծենում է կոկորդիլոսներով շրջապատված բանտեր կառուցելով նրանց համար, ովքեր համարձակվում են տեղաշարժվել: Նրա ոստիկանությունը ձերբակալում է մայրերին, որոնք իրենց երեխաներին դպրոցից վերցնում են, և մարդկանց անհետացնում է երրորդ երկրների կալանավայրերում՝ պարզապես միգրանտ լինելու համար:

Սահմանային ռեժիմները նման են միմյանց աշխարհի բոլոր ծայրերում։ «Եվրոպա-ամրոցը» կառուցել է պատեր և մահացու ցանկապատեր, Հյուսիսային Աֆրիկայի երկրների հետ պայմանագրեր է կնքել որպես ժանդարմներ և անտեսանելի պատնեշներ է գծել Միջերկրական ծովում և Ատլանտյան օվկիանոսում։ Անօրեն թագավորությունների կառուցումը ուղեկցվել է մարդկանց զոհաբերությամբ, քրեականացմամբ և օբյեկտիվացմամբ։
Այս ֆորումը և այս մրցանակը հնարավորություն են տալիս դատապարտելու բնակչության վերահսկողության քաղաքականությանը միտված անօրինական տարածքների ստեղծումը, որոնք խաթարում են տեղաշարժի և արժանապատիվ ապրելու իրավունքը։

Մենք այստեղ ենք՝ դատապարտելու միգրանտների մահը և շահագործումը որպես կորպորացիաների բիզնես։ Պատահական չէ, որ սահմաններին ամեն օր մարդկանց սպանող հսկողության տեխնոլոգիաների մեծ մասը սիոնիստական ​​ծագում ունի և սկզբում փորձարկվել է պաղեստինցի ժողովրդի վրա, ապա գնվել այլ հանցավոր պետությունների կողմից։

Մենք այստեղ ենք՝ մահվան և տառապանքի գաղափարախոսության հիմքում ընկած ռասիզմի դեմ պայքարելու համար։ Մենք այստեղ ենք՝ հարգանքի տուրք մատուցելու 31,258 մարդկանց, որոնց մահը մեր կազմակերպությունը՝ «Caminando Fronteras»-ը, փաստագրել է Իսպանիայի և Աֆրիկայի սահմանների երկայնքով 2018 թվականից մինչև օրս, և այն հազարավոր մարդկանց, ովքեր ամեն օր կորցնում են իրենց կյանքը սահմանամերձ գոտիներում։ Նրանց հիշատակը մեզ ուժ է տալիս։

Հանուն նրանց՝ մենք չենք կարող տրվել հուսահատությանը կամ վախին։ Արժանապատվությունը առաջ շարժվելու ուղին է, երբ կյանքի և համերաշխության արմատները հարձակման են ենթարկվում այդքան շատ ճակատներում։
Մենք պետք է հիշենք նրանց պայքարը, ովքեր մեզ համար ճանապարհ հարթեցին։ Չնայած ներկան սարսափելի է, այն նաև լի է սիրով և հույսով։ Մենք պետք է մեր նախնիներին բերենք այստեղ՝ այս վայր, քանի որ մեր սեփական գեները կրում են նրանց պայքարների հիշողությունը։

Մենք պետք է շնորհակալություն հայտնենք նրանց, ովքեր իրենց մարմինները վտանգի են ենթարկել, այդ թվում՝ կանանց և երեխաներին։ Անընդհատ տեղի ունեցող հարձակումների և ցեղասպանությունների պայմաններում կանայք հնարավոր են դարձնում առօրյա կյանքը՝ յուրաքանչյուր ժեստը վերածելով հեղափոխության։ Նրանք դա անում են՝ հիմնվելով հին գիտելիքների վրա և հավատարիմ մնալով իրենց իրականությանը։

Հետ նայելով այս բոլոր տարիներին, որոնք նշանավորվել են անսահման ցավով, ես սեր եմ գտել հազարավոր մարդկանց մեջ, ովքեր անսասանորեն դեմ են կանգնած տառապանքին, ինչպես նաև մահացածների պատվին, որոնց հիշում են իրենց ընտանիքներն ու համայնքները: Նրանց համար սգում և աղոթում են՝ նրանց հիշատակը կենդանի պահելու համար: Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել նրանց, քանի որ նրանք բոլորը ապրում են իմ մեջ, և նրանց կյանքը փոխակերպեց ինձ: Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել նրանց, ովքեր երբեք թույլ չեն տվել, որ ես ընկնեմ նրանց առջև, ովքեր շարունակում են հալածել մեզ: Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել այս ճանապարհորդության ընթացքում իմ ուղեկիցներին, ովքեր լցված են հավատով կյանքի յուրաքանչյուր պահի: Մենք շարունակում ենք ամուր կանգնել և կյանքով ու պայքարով լցնել խրամատները: Մեզանից շատերը վճռական են կյանքով լցնել այն, ինչ պետությունները զավթել են մահով: Մենք ունենք զենքեր և արժանապատվություն՝ բոլոր սահմանների պատերն ու ցանկապատերը ցնցելու համար: Այսօր այն օրն է, երբ պետք է ուղերձ հղել, որ մենք միասնական ենք, և որ իրավունքները իրավունքներ չեն, եթե դրանք բոլորի համար չեն:

Մենք լողափին գտնվող մայրն ենք, որի երեխային սահմանային վերահսկողություն իրականացնողները բռնությամբ խլում են նրա գրկից, մինչդեռ նա ինքը ենթարկվել էր նվաստացման և բռնության։ Մենք այն երեխան ենք, որը միայնակ անցնում է Ատլանտյան օվկիանոսը՝ մոր գրկից բաժանվելուց հետո։ Մենք ռետինե նավակի մեջ ենք, որը խորտակվում է՝ ժամերով օգնություն կանչելով, և մենք այն երեխան ենք, որը խեղդվում է, մինչդեռ ոչ ոք ոչինչ չի անում մեր կյանքը փրկելու համար։ Մենք այն ոսկորներն ենք, որոնք տասը տարի պառկած են Տարաջալի անանուն գերեզմաններում, մինչդեռ ընտանիքներին զրկում են իրենց սիրելիներին նույնականացնելու, սգալու և հայրենիք վերադարձնելու հնարավորությունից։ Մենք այն դիակներն ենք լողափերում, որոնց փնտրում են հուսահատ ընտանիքները։ Մենք բոլորս նրանք ենք, ովքեր անհետացել են պատերի և ցանկապատերի հետևում։ Նրանք պնդում են, որ մեր մասին ոչինչ չգիտեն, բայց մենք անհետացել ենք զինվորականների և ոստիկանության վերահսկողության տակ։ Մենք այն ընտանիքներն ենք, որոնք փնտրում են իրենց սիրելիներին, վտարվում են ոստիկանական բաժանմունքներից և զրպարտվում։ Մենք այն համայնքներն ենք, որոնք կազմում են անհետ կորածների ցուցակները և սգում նրանց մահացածներին։ Մենք միանգամյա օգտագործման կյանքեր ենք։ Մենք այն հազարավոր զոհերն ենք, որոնց նվաստացրել և ամոթանք են պատճառել՝ «գաղտնի», «ներխուժողներ», «պոռնիկներ», «սևամորթներ», «անուղեկցող անչափահասներ», «վատ մայրեր», «անօրինական ներգաղթյալներ» և «մարդկանց առևտրով զբաղվողներ» անվանելով։ Մենք ցեղասպանություններից մազապուրծ եղածներն ենք։ Մենք բոլորս էլ նրանցից ենք։

Այսօր մենք բոլորի անունից աղաղակում ենք, որ ամոթը այլևս զոհերինը չէ, այլ նրանց մեղավորներինը՝ հանցագործներինը։ Եվ չնայած նրանց անպատժելիությանը, նրանք իրենց հետ կրում են անարգանք և մեղք։ Նույնիսկ եթե նրանք փորձում են թաքցնել այն, անթիվ անմեղ մարդկանց արյունը հոսում է նրանց մահապատժի ենթարկող ձեռքերով։ Ահա թե ինչու մեր երախտագիտությունը, այսօր և միշտ, զոհերինն է, քանի որ նրանց հիշատակը մեզ պահում է։ Այն նրանց սիրելիներինն է այն ուժի համար, որը նրանք մեզ տալիս են պատերը քանդելու և ապագայի հանդեպ վստահություն ունենալու համար։ Այն նրանցն է, ովքեր ամեն օր պայքարում են կյանքի համար։ Շնորհակալություն, քույրեր։ Սահմաններից զերծ աշխարհի համար, կեցցե՛ ազատ Պաղեստինը։