Թուրքիայում Խղճի ու համոզմունքի հիմքով զինվորական ծառայությունից հրաժարվելու շարժումը ծնվեց այն ժամանակ, երբ Թայֆուն Գյունուլն ու Վեդաթ Զենջիրը «Սոկակ» ամսագրի միջոցով հայտարարեցին, որ մերժում են զինվորական ծառայությունը․ առաջինը դա արեց 1989թ․ դեկտեմբերին, մյուսը՝ 1990 թ․ փետրվարին։ 

Այս շարժման միջոցով Թուրքիան առաջին անգամ դառնում է հակամիլիտարիստական պայքարի ականատեսը։ «Ո՛չ զինվորական ծառայությանը» արշավը, որ սկսվեց 1990թ․, հանգեցրեց Հակապատերազմական միությունների հիմնադրմանը Իզմիրում 1992թ․ դեկտեմբերին և Ստամբուլում 1993թ․։ Այնուհետև սկսվեց «Ո՛չ զինվորական դատավարություններին» արշավը, որը հանրային ուշադրություն հրավիրեց ռազմական դատարաններում քաղաքացիական դատավարությունների վրա։

Ահա այսպես է ձևավորվել շարժումը․․․Նրանց երկար ճանապարհին բազմաթիվ խոչընդոտներ կային․ նրանք բախվել են ուժեղ հետապնդումների ու գրաքննության 1994-1999 թթ․, դատական հետապնդումների են ենթարկվել ռազմական դատարաններում, այնուհետև դատապարվել «մարդկանց զինվորական ծառայությունից ապախրախուսելու» և «ազգային տոկունությունը կոտրելու» համար։ Նրանք չեն հանձնվել, շատացել են ու ավելի մեծ թափ տվել իրենց գործողություններին։

2002թ․ Մեհմետ Բալն առաջին մարդն էր, որ հայտարարեց զինվորական ծառայությունից հրաժարվելու մասին՝ լինելով արդեն զինվորագրված։ Երբ 2004թ․ Հալիլ Սավդային տարան զորամաս, նա նույնպես հայտարարեց զինծառայությունից հրաժարվելու մասին․ նրա դատավարությունն ընթացավ իր կալանավորման ժամանակ։ Մեհմետ Թարհանը, ում ձերբակալեցին ու տարան զորամաս 2005 թ․, ի տարբերություն նախորդ դեպքերի, մեղադրվեց «հրամաններին հրապարակայնորեն ու շարունակաբար չհնազանդվելու և զինվորական ծառայությունից այդպիսով ամբողջովին հրաժարվելու» համար, ու դատապարտվեց 11 ամսվա ազատազրկման ռազմական կալանավայրում։

Դատապարտված և խոշտանգումների սպառնալիքների տակ լինելով հանդերձ՝ նրանք լսված լինելու համար փողոցներում կազմակերպում էին ստեղծարար ու ոգևորիչ միջոցառումներ։ 2004 թ․ մայիսի 15-ին նրանք կազմակերպեցին «միլիտուրիզմ փառատոնը» և նույն տարում «զինծառայությունից հրաժարվողների բրնձի փառատոնը» հոսպիտալ-զորանոցի դրմաց։ Այս ժամանակահատվածում Ստամբուլի մարդու իրավունքների միության ներքո ստեղծվեց «Խղճի ու համոզմունքի հիմքով զինվորական ծառայությունից հրաժարվելու հանձնաժողովը»։

Նրանց ձայնը լսվել է նաև Եվրոպայում։ 2006 թ․ սկզբին Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը Թուրքիային մեղավոր ճանաչեց Օսման Մուրատ Ուլքեի գործով ու խղճի հիմքով զինծառայությունից հրաժարվողների նկատմամբ թուրքական պետության կողմից գործադրված ճնշումը նկարագրեց իբրև «քաղաքացական մահ»։ 2007 թ․ Էնվեր Այդեմիրը դարձավ առաջին մարդը Թուրքիայում, որը զինվորական ծառայությունից հրաժարվեց դավանանքի հիմքով։ Վերջին չորս տարիներին Եվրոպական խորհրդի խորհրդարանական հանձնաժողովը վեց ամիս պարբերականությամբ զգուշացումներ է ուղարկում Թուրքիային, որ այն ընդունի խղճի, դավանանքի, համոզմունքի հիմքով զինծառայությունից հրաժարվելու մասին օրենսդրական նոր կարգավորումներ։ 2010թ․ զինծառայությունից այս հիմքերով հրաժարվողների թիվը հասել էր 121-ի, ներառյալ 24 կին ու տեսողական խնդիրներ ունեցող 5 անձ։