Ստուգում եմ անձնագիրս, տոմսս ու թուրքական վիզան։ Պատրաստ եմ սկսել ճամփորդությունս դեպի Կենտրոնական Ասիա․ նախ՝ Լոնդոն, հետո Ստամբուլ, որտեղից էլ՝ Ուզբեկստան, մինչև հասնեմ Ճապոնիա։ Ուսումնասիրում եմ քարտեզն, ու ինձ են այցելում նախորդ ճամփորդություններիս հիշողությունները։ 

Մեկ տարի առաջ հետևում էի կոլումբիական մաֆիային մինչև Վենեսուելա, Գվատեմալա ու իմ սեփական երկիր՝ Մեքսիկա։ Ողջ Միացյալ Նահանգներով ճամփորդել եմ՝ փնտրելով ստրուկների շուկան ու գտա դրանք Սպիտակ տան կողքը, Չիկագոյում ու Նյու Յորքում։ Ահա լսում եմ երեխաներին Կուբայում, Դոմինիկյան Հանրապետությունում, հագել եմ մարմնավաճառի հանդերձանք, որպեսզի զրուցեմ եվրոպացի ու ամերիկացի սեքս տուրիստների հետ, որոնք 3000 դոլար են վճարում կույս անչափահասի համար։ 

Տարիներ առաջ Ֆինլանդիայում էի, հետո ճամփորդեցի Սանկտ Պետերբուրգ, Մոսկվա ու Կիև։ Հետո թռա Թիֆլիս՝ Վրաստան, որտեղ ծանոթացա Աննա Պոլիտկովսկայայի հետ ու շատ հարգեցի նրան։ Նա ինձ օգնեց հասկանալ տարածաշրջանի բարդությունները։ Այնուհետև անցա Ադրբեջանով ու Հայաստանով, այցելեցի Տաշքենտ ու Սամարղանդ՝ Պարսից Կայսրության երբեմնի ամենագեղեցիկ քաղաքներից մեկը։ Ուզբեկստանից գնացի Աշխաբադ՝ Թուրքմենստանի սահման։ Հոկտեմբեր ամիսն էր, ցուրտ էր։

Այնպիսի ցուրտ էր, ինչպիսին այն ժամանակ էր, երբ յոթ տարեկան էի, ու ամեն անգամ, երբ ես ու քույրս փողոց էինք դուրս գալիս, մայրս զգուշացնում էր, որ հեռու մնանք «աղջիկ գողացող» ծեր կնոջից, որը մեր թաղում բավականին հայտնի էր։ Նա աղջիկներին կոնֆետով գայթակղում էր, որ մոտենան իրեն, հետո բռնում էր նրանց ու վաճառում օտարներին։

Քառասուն տարի անց բացահայտեցի, որ այն, ինչ կարելի էր որպես դաս քաղել Դիքենսյան վեպերից, դարձել էր քսանմեկերորդ դարի ամենալուրջ խնդիրներից մեկը։ Հանրությունն ընդհանուր առմամբ միտված է համարելու, թե կանանց ու աղջիկների թրաֆիքինգը անցյալում մնացած ժամանակաշրջան է, որում մարդկանց թրաֆիքինգը ծովահենների անկարևոր գործերից էր, երբ նրանք առևանգում էին կանանց ու վաճառում հեռու երկրների՝ հասարակաց կամ գեյշաների տներին։ Կարծում էինք, թե արդիականացումն ու հզոր գլոբալ շուկաները կվերացնեին նման առևանգումները, որ երեխաների չարաշահումը «թերզարգացած» աշխարհի ամենամութ անկյուններում պարզապես կչքանար արևմտյան օրենքների ու շուկայական տնտեսությունների հետ շփումից։ Սակայն այսօր ճիշտ հակառակի ականատեսն ենք։ Շատ երկրներ օրինականացրել են սեքսի ստրկությունն՝ անվանելով այն մարմնավաճառություն, որոշ կառավարություններ նույնիսկ հանդես են գալիս իբրև պաշտոնական կավատներ, որպեսզի նվաստացնեն կանանց ու երեխաներին, վաճառքի հանեն նրանց՝ կողոպտելով նրանցից որևէ հեռանկար, որ կարող են դառնալ որևէ այլ բան, քան տուրիստների ու տեղական հաճախորդների համար առարկան է։

Հինգ տարի շարունակ ճամփորդել եմ ողջ աշխարհով՝ հետևելով մաֆիայի մեծ ու փոքր խմբավորումների հետքերին, որոնք տարեկան 35 միլիարդ դոլար են աշխատում տեղական ու միջազգային շուկաներում սեքս-ստրուկներ վաճառելով։ Ականատեսն ենք դառնում մի միտումի, ըստ որի աղջիկների ու անչափահասների առևանգումը, անհետացումը, առևտուրն ու այլասերումը համարվում է նորմալ։ Այս աղջիկներն ու անչափահասները դառնում են վարձակալության ու վաճառքի ենթակա սեքսուալ օբյեկտներ, մինչդեռ այս մշակույթը խրախուսում է նրանց մարդկային օբյեկտիվացումն իբրև ազատության ու առաջընթացի ակտ։ Ապամարդկայնացնող շուկայական տնտեսության մեջ միլիոնավոր մարդիկ ենթադրում են, թե մարմնավաճառությունը չարյաց փոքրագույնն է։ Նրանք նախընտրում են անտեսել այն, որ ողջ աշխարհում մարմնավաճառության հիմքում շահագործումն է, խտրականությունը, ռասիզմը, չարաշահումը և մեծ ու փոքր մասշտաբներով կազմակերպված հանցավորության հզոր ուժի գործադրումը։ Այս ամենի մեջ ամենազորեղ ուժը պատված է հետևյալ ուղերձով․ «Անչափահաս աղջիկներն արժեք չունեն, մենք նրանց իմացնել կտանք, որ մարմնավաճառությունն ու պոռնոգրաֆիան նրանց միակ շանսն է ազատ էրոտիկ փորձառություն ապրելու»։

Սա բարոյական տագնապի հերթական մի պատմություն չէ, ընդհակառակը, ամբողջ աշխարհով ինձ հանդիպած կանայք ու աղջիկներն ինձ հետևյալ դասն են սովորեցրել․ եթե իրական հնարավորություններ չունես իրավունքներդ իրացնելու համար, ինչպե՞ս կարող ես ազատորեն ընտրություն անել։

Ես իմ իրավունքները գիտեմ։ Վերապրել եմ բռնաբարություն, կալանավորում, երկու դատավարություն, մահափորձ․ այս ամենը այն պարզ ակտի համար, որ իմ ազատությունն եմ իրացրել՝ լինելու կանանց ձայներին արձագանք տվողը։ Եվ այստեղ էլ ազատ ընտրություն եմ կատարում այն պարագայում, երբ մեր քույրերից միլիոնավորները չեն կարող դա անել․ մինչև չկարողանանք ձեռք ձեռքի անցնել ճանապարհը, ես շարունակելու եմ գրել։ Անելու եմ դա աշխարհում իրենց կյանքը զոհած գործընկերների ջերմ ոգեշնչումով, նրանց ոգեշնչումով, ովքեր սպանվել են իրենց անկեղծության ու խիզախության համար, ինչպես Հրանտ Դինքը, ում կյանքն ու մահը ցնցել է մեզնից շատերին Լատինական Ամերիկայում։

Նրա շնորհիվ շատերս ունեցանք Թուրքիայի վերահաս ժողովրդավարացման մասին ավելի լավ պատկերացում, Հայաստանում զարգացումների մասին նորությունների նրա մեկնաբանություններն օգնում էին մեզ ավելի հստակ տեսնել Հայոց ցեղասպանության պատկերն ու Հայկական սփյուռքի բարդությունները։

Կարեկցանքը, որը Հրանտը տածում էր բոլոր մարդ արարածների հանդեպ, նրա հետևողականությունը երբեք չեն մոռացվի։ Ստանալով այս մրցանակը՝ խոնարհ կանգնած եմ ձեր առջև։ Նրա հիշատակը, պրոֆեսիոնալիզմը, մարդու իրավունքների ու արտահայտվելու ազատության հարցում նրա թողած ժառանգությունը վառ են իմ սրտում։